کوروش دوم معروف به کوروش بزرگ،شاه پارسی به دلیل جنگجویی و بخشندگی اش شناخته شده استکوروش نخستین شاه ایران و بنیانگذار دوره شاهنشاهی ایرانیان می باشد.

واژه کوروش یعنی{خورشید وار}،کور یعنی{خورشید} و وش یعنی{مانند}. شاه هخامنشی{انشان}بوده که در حدود سال 700 ق.م میزیسته است.پس از مرگ او،{تسپس انشان} به حکومت رسید.

تسپس نیز پس از مرگش پادشاهی را به دو نفر از پسرانش ،{کوروش اول}و{آریامینس فارس}،واگذار نمود.سپس پسران هر کدام بترتیب {کمبوجیه اول}و{آرسامس فارس}،بعد از آنها حکومت کردند. کمبوجیه اول با شاهدخت {ماندانا}دختر آژدهاک پادشاه قبیله ماد و دخترشاه آرینیس لیدیه ازدواج کرد و نام فرزند خود را کوروش نهاد.کوروش کبیر،اولین امپراطور هخامنشی،حکومت پارس را با در هم آمیختن دو قبیله اصلی ایرانی-مادها و پارسیان-بوجود آورد.از او به عنوان کشور گشایی بزرگ یاد شده است.او بخاطر بردباری بی مانند در برابر مغلوبین جنگ نیز شهرت فراوانی دارد.وی پس از فتح آسیای صغیر،سپاه خود را بسمت مرز های شرقی کشید.با ادامه حرکت به سمت شرق،سرزمینهای مسیر خود را تا رود سیحون{آمو دریا}را فتح کرد و پس از عبور از سیحون،به سی دریا در آسیای مرکزی رسید و درآنجا به منظور دفاع از این مرز ها در برابر هجوم قبایل کوچ نشین آسیای مرکزی،شهر هایی با برج های محکم بنا کرد.

پیروزی های کوروش در شرق موجب شد تا موقعیت برای فتح غرب مناسب شود.حالا نوبت مصر و بابل بود.زمانی که کوروش بابل را فتح کرد،به یهودیان ساکن آن اجازه داد تا به سرزمین موعود بازگردند و با برخورد توام با احترام و مدارا با اعتقادات مذهبی و آداب و رسوم نژاد های دیگر،به عنوان یک فاتح آزادی بخش،مشهور شد و امروز نام کوروش ،به عنوان یکی از محبوبترین و مورد اعتماد ترین امپراطوران در تاریخ به ثبت رسید.

فرمان کوروش کبیر که بر روی یک استوانه گلین،به خط میخی و به زبان آریایی نوشته شده است،در سال 1878 در جریان حفاری های محل تمدن بابل به دست آمد.در این فرمان،کوروش،شیوه ی رفتار انسانی با ساکنان تمدن بابل را برای فاتحان ایرانی شرح داده است.این سند به عنوان اولین منشور حقوق بشر شناخته شده است و در سال 1971،سازمان ملل متحد ترجمه ی متن آن را به تمام زبانهای رسمی به چاپ رساند و در اختیار دفاتر این سازمان در کشور های مختلف قرار داد.    در اینجا بخش آغازین این فرمان را می خوانید:«آنگاه که من به آرامش و بی آزار به بابل در آمدم،در میان هلهله و شادی اورنگ فرمانروایی را در کاخ پادشاهی استوار داشتم...بی شمار سپاهیانم به صلح در بابل گام برداشتند.روا نداشتم کسی وحشت را برسرزمین سومر و آکد فرا آرد.نیازمندی های بابل و تمام پرستشگاه هایش را پیش دیده داشتم و در بهبود زندگی آنان کوشیدم.همه یوغ های بردگی را از میان مردم بابل برداشتم.خانه های ویرانشان را آباد کردم.به تیره بختی هایشان پایان دادم.از ته دل در پیشگاهش خدایگانی والای او را بس گرامی داشتم.همه پادشاهانی که در بارگاه خود به تخت نشسته اند ،در چهار گوشه جهان از فرادریا تا فرودریا...همه پادشاهان باختر زمین که در خیمه ها سکونت داشتند،برای من خراج گران آوردن و در بابل بر پایم بوسه زدند.از...تا شهر های اشور و شوش آگاده اشنونا شهر های زمبان مورنو در قلمرو سرزمین گوتیوم شهر های مقدس فرانسوی دجله را که پرستشگاه هایشان دیر زمانی ویران بود،مرمت کردم و پیکره ایزدانی را که میان آنان جای داشتند،به جای خود بازگرداندم و در منزلگاهی پایدار اقامت دادم.تمام مردمان آواره را جمع و خانه هایشان را بهشان بازگرداندم...و اجازه دادم همگان در صلح بزیند.»

        پایان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: