چو گفتـــــار بيهــوده بسيــار گشت                       سخنگوي در مردمي خوار گشت

به نايـافت رنجه مـكن خـــــويشتن                          كه تيمـار جان باشد و رنج تـن

*************************************************************

بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوي                            سخن هــاي دانندگــان بشنوي

مگوي آن سخن، كاندر آن سود نيست                       كز آن آتشت بهره جز دود نيست

*****************************************************************

سپهر اندر آن چادر قیرگون                             تو گفتی شدستی به خواب اندرون

نَبُد هیچ پیدا نشیب از فراز                             دلم تنگ شد زان شب دیریاز

****************************************************************

چو از جیبش مه تابان برآید                                                 خروش گنبد گردان بر آید

بسی گل دیده ام اما ز رویش                                             به وقت شرم صد چندان بر آید

اگر اندیشه یک روزه او                                                      بگویم با تو صد دیوان بر آید

بدو گفتم که ای مه چهره مگذار                                          که از گلزار تو ریحان بر آید

مرا گفتا که خوش باشد که سبزه                                        زگرد چشمه حیوان بر آید

خط سبزم نخستین سرخیی نیست                                    سزد گر از گل خندان بر آید

ای دل ز جان بر آی که جانان پدید نیست                          یادرد او بساز که درمان پدید نیست

 حد تو صبر کردن و خون خوردن است و بس                         زیرا که حد وادی هجران پدید نیست

در زیر خاک چون دگران ناپدید شو                                     این است چاره تو چو جانان پدید نیست

ای مرد کم برو چه روی بیش از این ز پیش؟                       چندین مرو ز پیش که پیشان پدید نیست

با پاسبان درگه او های هوی زن                                        چون طمطراق دوت سلطان پدید نیست

ای دل یقین شناس یک ذره سر عشق                           در ضیق کیفر و وسعت ایمان پدید نیست

فانی شو از وجود و امید از عدم ببر                                  که آن چیز که آن همی طلبی آن پدید نیست

از اصل کار جان تو کی باخبر شود؟                                که آنجا اصل کار بود جان پدید نیست

جان ناپدید آمد و در آرزوی جان                                       از بس که سوخت این دل حیران پدید نیست

عطار را اگر دل وجان پدید شد                                     نبود عجب که چشمه حیوان پدید نیست

(عطار نیشابوری)

خوشا به آن دلی که پی نظر نرود                  به هر درش که بخوانند بی خبر نرود

******************************************************************************************************************

هوس کردم که امشب زیر بارون                 برم تا جایی که میره خیابون

هوس کردم که فراموشی بگیرم               فراموشم شه که از زندگی سیرم

******************************************************************************************************************

زندگی زیباست حتی اگر کور باشی                       خوش آهنگ است حتی اگر کر باشی

 مسحور کننده است حتی اگر فلج باشی                اما بی ارزش است اگر ثانیه ای عاشق نباشی

****************************************************************************************************************

زندگی نامه پروین اعتصامی:

خانم رخشنده اعتصامی مشهور به پروین اعتصامی از شاعران نامدار معاصر است.وی در روز25اسفند1285خورشیدی در تبریز بدنیا آمد.در دوران کودکی،زبان های فارسی عربی را زیر نظر معلمین خصوصی در منزل و زبان انگلیسی را در مدرسه آمریکاییها فرا گرفت.تحصیلات ادبی و عربی خود را نزد پدر آموخت و به تحصیلات عالیه خود در دانشگاههای معتبر ادامه داد.

این شاعره پر احساس در سال 1313 ازواج کرد ولی این ازدواج دیری نپائید پروین مدتی در کتابخانه دانشسرای عالی تهران سمت کتابداری داشت و به کار سرودن اشعار ناب خود نیز ادامه میداد.

تا اینکه دست اجل گریبان اورا در 34 سالگی گرفت،در شب 16 فروردین سال 1320 خورشیدی به بیماری حصبه در تهران زندگی را بدرود گفت و در قم او را بخاک سپردند.

پروین اعتصامی بی تردید بزرگترین شاعر زن ایرانی است ک در طول تاریخ ادبیات پارسی ظهور نموده است.

دیوان اشعار پروین اعتصامی که شامل 6500 بیت از قصیده و مثنوی و قطعه است تا کنون چندین بار به چاپ رسیده است.مقدمه دیوان به قلم استاد محمد تقی ملک الشعرای بهار است که پیرامون سبک اشعار پروین و ویژگی های اشعار او نوشته است.دیوان پروین شامل 284 قطعه شعر میباشد که 65 قطعه از آن به صورت مناظره می باشد،که با طنزی لطیف همراه است.

عمر پروین بسیار کوتاه بود،کمتر زنی از میان سخنگویان اقبالی همچون پروین داشت که در دورانی این چنین کوتاه شهرتی فراگیر داشته باشد. شعر پروین شیوا،ساده و دلنشین است.مضمونهای متنوع پروین ب باغ پر گیاهی مانن است که به راستی روح را نئازش میدهد.اخلاق و همه تعابیر و مفاهیم زیبا و عادلانه آن چون اختری تابناک بر دیوان پروین می درخشد چنانکه استاد بهار در مورد اشعار وی میفرماید:در پروین در قصاید خود پس از بیانات حکیمانه و عارفانه روح انسان را به سوی سعی و عمل ،امید،حیات،کسب کمال،همت،اقدام نیکبختی و فضیلت سوق می دهد.سرانجام آنکه او دیوان خوبی و پاکی است.پروین نماینده ی شعر تعلیمی است معاصر فاسی است.

                                       {finish}

ز پر خوردن افتی برنج و مرض                    ندانی ز خوردن چه باشد غرض

سلامت بپرهیز و کم خوردن است              که پرخوری آزار جان و تن است

------------------------------------------------------------تو از گفتن حق مکن اجتناب                     غنیمت شمر بهر خود این ثواب

ز باطل خموشی پسندیده تر                    سلامت بخاموشی است ای پسر